2

 

تمامِ مسکن های دنیا را امتحان کردم...
هیچ کدام التیام نمیدهد
دردِ جای بوسه هایت را...

 

خیلی وقت بود با تلخی بوی ادکلنش که مشامم رو قلقلک بده بیدار نشده بودم

ولی امروز یه شنبه ی رویایی بود از اون روزهایی که با تلخی بوی ادکلنش بیدار میشی چشمای پر خوابت رو میدوزی به صورتش که از آینه قابل دیدنه ، متوجه نگاهت که میشه یه چشمک بهت میزنه و میگه خواب نمونی به باشگاه دیر میرسیااا

میگی لعنتی شبا قبل از این که بیای توی تخت این ادکلن رو بزن به صورتت تا شب تا صبح که صورتت رو بالشته بو به خورد بالش بره

میگه خو یه ذره ادکلن بزن روی بالشت

میگی نخیر ،یه زن وقتی صورت ادکلنی مردش رو بوس میکنه و تلخی ادکلن روی لبهاش میشنه واسش ملموس تر میشه اون بو

میگه اوووه چه موجودات ناشناخته ای

همین کل کلِ ادکلنی، شنبه ات رو قشنگ میکنه آسمانی رو که از دریچه ی اتاقت میبینی آبی تر میکنه ،رفتنش رو واست سخت تر میکنه.

پ.ن: چند وقتی میشد سرکوب احساساتم رو گذاشته بودم به حساب عاقل تر شدنم غافل از اینکه عاقل بودن ربطی به سانسور کردن احساسات نداره

عاقل بودن یعنی استفاده درست از احساسات در زمان و مکان مناسب و اینگونه شد که نقاب عاقل بودنه رو از چهره برداشتم و میخوام بشم همون راحیل پر احساس